آیینه ی خاکی

رنگ های رفته ی  اتاقم 

 دست های خسته پدرم را نقش می زند  

***

گوش به چشمم که می سپارم 

جای خالی قاب عکس روی دیوار 

صدای ضربه های نبضم را کور می کند  

***

و من از چشم ها خاکی آیینه فهمیدم 

که صدای بالهای زنبور پشت پنجره 

زود خواهد مُرد! 

شهریور 89